\wymarłyłe zwierzęta вымершие животные;
2. opustoszały
wymarłe zwierzęta — вы́мершие живо́тные
wymarłe ulice — опусте́вшие у́лицы
Słownik polsko-rosyjski. 2013.
wymarły — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, wymarłyrli {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} taki, który wyginął, wymarł, przestał istnieć : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wymarłe gatunki roślin, zwierząt. Wymarłe plemiona słowiańskie.… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
wymarły — wymarłyrli 1. «o grupie, gatunku: taki, który wymarł, wyginął; współcześnie nie żyjący, nie istniejący» Wymarły szczep, naród. Wymarła rodzina. Wymarłe gatunki zwierząt. 2. «opuszczony przez wszystkich żyjących; opustoszały» Wymarły dom. Wymarłe… … Słownik języka polskiego
gliptodont — m IV, DB. a, Ms. gliptodontncie; lm M. y paleont. «wymarły ssak z rzędu szczerbaków, o ciele okrytym ogromnym pancerzem złożonym z płytek rogowych; występował w trzeciorzędzie w Ameryce Południowej» ‹z gr.› … Słownik języka polskiego
jaszczur — m IV, Ms. jaszczururze; lm M. y 1. D. u, B.=M. «skóra cielęca, kozia lub owcza z licem groszkowanym, używana do wyrobu galanterii kaletniczej; szagryn» Torebka z jaszczuru. 2. DB. a pot. «wymarły gad z ery mezozoicznej» Przedpotopowy jaszczur. ∆… … Słownik języka polskiego
klimenia — ż I, DCMs. klimenianii; lm D. klimenianii (klimenianij) paleont. «Cephalopoda, wymarły głowonóg morski z okresu dewonu górnego, z grupy amonitów, płaski, gładki, z lekka prążkowany» ‹fr.› … Słownik języka polskiego
psylofit — m IV, D. u, Ms. psylofiticie; lm M. y paleont. psylofity «Psilophytinae, klasa niewielkich (do 50 cm) paprotników kopalnych, które pojawiły się w górnym sylurze, a wymarły w karbonie; najpierwotniejsze, wodne (przybrzeżne), zielne rośliny… … Słownik języka polskiego
tur — m IV, DB. a, Ms. turze; lm M. y paleont. zool. «Bos primigenius, wymarły ssak z rodziny pustorożców, przodek bydła domowego; odznaczał się dużymi rozmiarami ciała, silnym, muskularnym tułowiem i potężnymi rogami» ◊ Ktoś (chłop) jak tur, silny jak … Słownik języka polskiego
wymrzeć — dk XI, wymrzećmrze, wymrzećmarł, wymrzećmarłszy wymierać ndk I, wymrzećra, wymrzećają, wymrzećał «umrzeć masowo; umrzeć jeden po drugim, do ostatniego» Olbrzymie gady wymarły przed tysiącami lat. Wymarli ostatni potomkowie sławnego rodu … Słownik języka polskiego
amonit — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mż I, Mc. amoniticie {{/stl 8}}{{stl 7}} wymarły mięczak morski, liczący ok. 5 tys. gatunków, żyjący od dewonu do końca kredy; miał muszlę przeważnie spiralnie skręconą, o średnicy od 1 cm do 2 m, podzieloną przegrodami na … Langenscheidt Polski wyjaśnień
dinozaur — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mż I, Mc. dinozauraurze {{/stl 8}}{{stl 7}} wielki wymarły gad z epoki mezozoicznej, zamieszkujący prawie wszystkie środowiska w zależności od gatunku; gad kopalny, przedpotowy : {{/stl 7}}{{stl 10}}Szczątki dinozaura.… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
gatunek — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż IIa, D. gatuneknku {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} odmiana czegoś; rasa, typ : {{/stl 7}}{{stl 10}}Gatunek mandarynek, ryb. {{/stl 10}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}2. {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
